قالب وبلاگ

١-این رفتار، عكس العملی در مقابل دیدگاههای سیاسی پان ایرانیستها، آریائیستها و در برابر كسانی است كه با فرهنگ آزربایجان و هویت ملی تركها خصومت دارند. سیاست حذف و انكار زبان و فرهنگ و هویت تركی در ایران، سیاست راهبردی دولت  پهلوی بوده و اینك در جمهوری اسلامی نیز قاطعانه دنبال میشود. تركها با اجتناب از نگارش این نام به فرم رایج آذربایجان در زبان فارسی و با حروف خاص فارسی، هویت پارسی مورد ادعائی آزربایجان و دیدگاه دولتی رسمی در باره آن را نفی می كنند. آنها كلمه "آزربایجان " را به عنوان ابزار و سمبولی برای مقاومت منفی بر علیه سیاستهای انكار و امحاء و ترك ستیزی حاكم بر دولت ایران و اعتراض و مقاومت مدنی در مقابل تحریف تاریخ، زبان و فرهنگ تركی و هویت تراشیهای استعماری بكار می برند. تركها با این كاربرد، به زبان بی زبانی به همكشوریهای فارس می گویند: "در همه چیزمان دخالت می كنید، اختیارمان را از ما سلب كرده اید، تاریخمان را تحریف می كنید، اسامی تركی را تغییر می دهید، همه چیز را فارسی می خواهید. لااقل اجازه دهید اسم سرزمین محبوب مان را به زبان خودمان صدا كنیم". می توان گفت تركان و آزربایجانیان با سنت شكنی و تصمیم گرفتن مستقلانه از املاء و جامعه فارسی و دولت ایران در باره نحوه نگارش نام سرزمین خود آزربایجان، برای نخستین بار در تاریخ، عملا و به طور سمبلیك اولین گام را در راه استفاده از حق تعیین سرنوشت خود بر می دارند. این عمل، در راستای رسمیت زبان تركی در ایران و برابری زبانی و فرهنگی برای تركها در آن است. تصمیم گیری مستقل و اعمال اختیار در نگارش نام آزربایجان از سوی تركان، بویژه در زمانی كه سیاست استعماری تغییر اسامی جغرافیائی و تاریخی تركی به فارسی به یكی از سیاستهای اصلی دولت جمهوری اسلامی تبدیل شده است، نیز بسیار معنیدار است.

٢-تركها با نگارش "آزربایجان" در فارسی و "آزه‌ربایجان" در تركی و دیگر نامهای خاص خود بر اساس فونئتیك زبان تركی و با حروف تركی، از یك سو بر هویت تركی تركان ساكن در ایران و آزربایجان و لزوم ارزش دادن به زبان مادری و هویت ملی شان تاكید كرده و از سوی دیگر، دولت ایران و ملت همسایه فارس را مجبور به خو گرفتن به و شناختن زبان، الفباء و رسم الخط، املاء و هویت مستقل و متشخص تركی خود می كنند، یعنی چیزهائی كه ایشان تاكنون از قبول وجود آنها مصرانه سرباز زده اند. ترجیح و كاربرد شكل "آزربایجان" در زبان فارسی و آزه‌ربایجان در زبان تركی از طرف این گروه برای نامیدن وطن خود، همچنین به منظور تاكید بر تعلق ملت ترك ساكن در ایران به خانواده ملل تورك و یا دنیای تورك – از طریق نوشتن این نام بر اساس فونئتیك زبان تركی- و نفی تعلق آن به دنیای ایرانیك (كه شامل فارسها، كردها، بلوچها، پشتونها، تاجیكها و … میشود) – از طریق اجتناب از نگارش این نام به فرم رایج "آذربایجان" در زبان فارسی است.

٣-كاربرد فرمهای "آزربایجان" در زبان فارسی و "آزه‌ربایجان" در زبان تركی به رهائی خلق ترك از وابستگی به رسم الخط فارسی كه مانند تحمیل زبان فارسی، نقشی محوری در متوقف كردن روند ملت شوندگی و آسیمیلاسیون ملی وی دارد و در نتیجه به تبارز هویت ملی-ائتنیكی خلق ترك از خلق فارس یاری می رساند. این امر همچنین باعث ایجاد نوعی همبستگی داخلی و خودآگاهی ملی در میان تركان ساكن در آزربایجان و دیگر نقاط ایران نیز می گردد. بر عكس، كاربرد فرم فارسی "آذربایجان" به جای فرم آزربایجان در زبان فارسی و فرم "آزه‌ربایجان " در زبان تركی از طرف تركها، می تواند به شكل بی اعتنائی به فونئتیك زبان تركی، بی هویتی، ناخودآگاهی ملی و بی احترامی به خود تفسیر شود. این كه یك ملت نام ملی خود را با املا زبان دیگری- آنهم زبان ملتی كه نخبگان و سیاسیونش قصد محو و نابودی آن را دارند و عینا با نگارشی كه آنها برای وصول به این مقصد از آن استفاده می كنند یعنی آذربایجان- بنویسد، می تواند حمل بر بی هویتی، ناخودآگاهی ملی و بی احترامی به خود شود.

مئهران بهارلی

بؤلوم لر: بیز "آذری" دئییریك،