قالب وبلاگ

مریدان برجسته به حضور مرشد جوان رسیدند و اسماعیل میرزا گفت ما از اردبیل به اینجا آمدیم تا این كه بیش از آنجا در امنیّت باشیم. امّا در اینجا خطری بزرگتر ما را تهدید می كند و آن اتّحاد رستم بیگ و شروانشاه برای معدوم كردن ما می باشد و اكنون هر دو مشغول تجهیز سپاه هستند تا این كه به ما حمله ور شوند.

دیو سلطان روملو كه نزد اسماعیل میرزا به مناسبت خدماتی كه به پدرش و او كرده بود، احترام داشت گفت ای مرشد بزرگ، خوشبختانه در این جا و نخجوان و خود شروان، عدّه ای زیاد از مریدان خانقاه هستند و می توان از همه آن ها كمك گرفت. اسماعیل میرزا گفت فقط احضار مردان شیعه كافی نیست و باید آن ها را تحت تعلیم قرار داد و ما احتیاج به مرد جنگی داریم نه كسانی كه مثل گوسفند درسلّاخ‌ خانه، قربانی تیغ سربازان شروانشاه و رستم بیگ بشوند.

همین كه نیروی اسماعیل میرزا در گنجه به قدری شد كه بتواند بجنگد برای جنگ با شروانشاه به راه افتاد، چون خطر شروانشاه را نزدیكتر از خطر رستم بیگ احساس می كرد.

بسیج قشون شروانشاه تمام شده بود و او می خواست علیه اسماعیل میرزا به راه بیفتد و همین كه اسماعیل میرزا به راه افتاد ، به وی اطلاع دادند كه شروانشاه به راه افتاده است. فرمانده جوان شتاب كرد كه زودتر، خود را به شروانشاه برساند و نگذارد كه شروانشاه به منطقه گنجه بیاید.

وضع جغرافیائی منطقه شروان و منطقه گنجه، امروز هم مثل دوره اسماعیل میرزا و شروانشاه می باشد، جز این كه خطّ سیررود كُر كه بین این دو منطقه جاری می باشد تغییر كرده است.

در آن عهد گنجه و شروان دو قلمرو جداگانه محسوب می شدند و رود كُر آن دو را از هم جدا می كرد. چون خطّ سیر رودخانه عوض شده، بعضی از گدارهای آن تغییر نموده و امروز گدارهائی در رودخانه وجود دارد كه در گذشته وجود نداشت.»[1]

«فرّخ یسار شروانشاه با عجله و به همراه بیست هزار سوار و چند تن هزار پیاده، در حوالی قلعه گلستان اردوزد. (۹۰۶ق / ۱۵۰۱ میلادی ) جنگ بین دو سپاه در حومه گلستان شروع شد. اسماعیل فرماندهی بخش راست سپاه را به رئیس طایفه شاملو سپرده بود و رئیس طایفه استاجلو در سمت چپ موضع گرفته بود. رؤسای قبایل روملو و تكلّو نیز عهده دار پیشقراولی سپاه بودند و اسماعیل خود در مركز سپاه قرار داشت.... در این نبرد، شروانشاه به دست شاه گلدی از افراد حسین بیگ لله كشته شد و بدین سان اسماعیل در مسیر شهرت و ترقّی قرار گرفت. اسماعیل كشتار عظیمی در این نبرد كرد و ویرانی های بی شماری به جای ماند، امّا وی غنایم زیادی به دست آورد. سلطان ابراهیم پسر فرّخ یسار توانست جان خود را نجات دهد و به گیلان بگریزد. اسماعیل در این فرصت باكو را نیز متصرّف شد، امّا از محاصره طولانی شهر گلستان به دلیل نزدیك شدن سپاه الوند میرزای آق قویونلو چشم پوشید.»[2]

طولی نكشید كه قزلباش ها با حاكم آق قویونلو وارد نبرد شدند. جنگ میان آنان در حوالی نخجوان رخ داد. حاكم آق قویونلو فرمان داد كه سپاهیان خود را از هر سو با شترانی كه با زنجیر به هم بسته شده بودند، در محاصره اندازند تا ازآنان مطمئن باشد. جنگ به قیمت درب و داغون شدن آق قویونلوها خاتمه یافت و قزلباشان صاحب غنایم فراوانی شدند.

بؤلوم لر: قره باغ در گذر تاریخ،