قالب وبلاگ

فیلسوفان در فاصله سال های ۱۷۰۰- ۱۶۰۰ توجه شایانی به معنای زبان و چگونگی آموزش آن كرده اند. در آن روزگار اندیشه و ارتباط انسان ها با یكدیگر و با محیط شان، بدون زبان، امری محال تلقی می شد.

” واتسون ” تفكر و اندیشه را زبان صامت می نامید. برخی از اندیشمدان دیگر، زبان را  یك اختراع می دانند. كه به عنوان یك واقعیت اجتماعی زمانی بوجود آمد كه بشر به رشد فكری  لازم رسیده و توانسته است به آفرینش زبانی دست بزند. و تفكر را بر زبان و تكلم پیشی می گیرند.

به اعتقاد ویگوتسكی روانشناس و محقق روسی میزان دانسته های فرد و آگاهی او به میزان تأثیر او از سمبل ها و مفاهیمی ست كه در زبان مادری خود آموخته است. اینجاست كه نقش زبان – به عنوان ابزار معرفت و آگاهی – كلیدی می شود.

جوامع بشری در هر محدوده ای جغرافیائی برای ارتباط گیری با یكدیگر زبانی مشترك آفریده اند. از اینرو، زبان بار فرهنگی دارد. ” ابزار درونی زبان، برای مثال – توجه و تمركز، حافظه، احساس و توانائی یافتن راه حل های فردی – به فرد، در به خاطر سپردن و به خاطر آوردن تجارب و آموخته هایش كمك می كند”